Pinakamatagal na oras akong pinaghintay sa tagpuan ng isang ka-date dati ay more than 3 hours. Jollibee Arayat. Duh? Kung ganyan ka-epic, makakalimutan ko pa ba 'yan?
Ang loser-loser ko. Gabi-gabi akong umiiyak noon habang ipinagdarasal 'yung taong makakasama ko sa matagal na panahon. 'Yung seseryosohin ako't hindi gagawing option lang.
I was so lonely then. Ayoko na kasi nung basta-bastang relasyon. Kung landiang nagpapanggap na getting-to-know-stage din lang, 'wag na. Tama na. Matanda na 'ko. Sawa na ko sa playtime. I had my own shares of just goofing around in different relationships, and I tell you, never akong naging masaya. Never akong sumaya ng totoo.
So that was 3 hours! Mahigit pa! Feeling ko kasi noon ubos na ang mga lalaking pwede at deserving na mapag-tyagaan. Ganon ako ka-desperadong maghanap ng magmamahal sa'kin.
Good thing that was years ago. Kapag nagkakaron kami ng struggles ng present ko (who now brings the best days of my life), lagi kong tinatandaan, not specifically the guy, pero 'yung eksena mismong 'yun para maipaalala sa sarili ko how long have I waited and how hard the struggles were bago ako makahanap ng true love.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento