Agaw-liwanag Sa Tabing-Ilog

Abril, 1941

      Nasa high shool pa lamang sila nang unang matagpuan ang pook na iyon. Sadyang mahal ng babae ang tubig. Ang simoy ng hanging pumapalibot dito. At ang magandang tanawin na sa litrato lamang nila kayang angkinin.

  
       Kung ang mga taga-rito’y nagkakasya na lamang sa paghinga ng malalim sa tuwing mamalasin ang hangganan ng ilog, sila nama’y ibig kulungin ang oras habang sinasaid ang bawat sandali ng pananakop sa kagandahan nito.

      Katatapos ng klase nila noon sa eskwela, at sa tabi ng puno dito unang hinarap ng binata ang katapangang magtapat ng nararamdaman sa matalik niyang kaibigang-babae.

Nobyembre, 1946

      Marunong ang Diyos. Kasabay ng mabilis na paglipas ng mga buwan, mas lalo pa nilang minamahal ang isa’t isa sa bawat araw na nagdaraan.

      LALO’T HIGIT, MINAHAL NILA ANG KANILANG MGA PAGKAKAIBA.

      Karampot lamang ang perang inabot ng mga isponsor sa kanilang kasal. Sapat pampanimula at pamasyal sa tabing-ilog tuwing katapusan ng linggo. Pinayagan sila ng isang kamag-anak na rentahan ang isang kubong may isa o dalawang kilometro ang layo mula sa minamahal nilang tubig.

      Alanganin ang oras sa pagtatrabaho ng lalaki sa pagkakarpintero, kaya kadalasang di sila makabyahe papunta sa ilog hanggang madaling araw ng Sabado. Ngunit sa tuwing matumal ang pamamasyal ng mga lamok, mas ibig nilang maglunoy sa tubig sa liwanag ng buwan. Kinakanta ang mga pamosong awitin ng kanilang panahon at isinasandal ang mga likod sa gilid ng punong santol. Ipinipikit ang mga matang animo’y idinuduyan ng panaginip. Magkasalong tinutungga ang isang boteng alak habang inilililok sa kalawakan ang kanilang mga pangarap.

Mayo, 1949

      Tag-araw noon nang ipamana sa kanila ng tatang ng babae ang bangkang de-motor na napaglumaan nito sa pangangawil. Lilibutin nila ang buong ilog at iisa-isahin ng kanilang mga mata ang mga bahay sa gilid. Nangangarap kung ano kayang pakiramdam ng magtirik ng permanenteng bakasyunan sa tabing-ilog. At ipipiling lang ng lalaki ang kanyang ulo; ang halaga ng lote at bahay na tulad ng sa ganito ay higit pa sa sampung taon na kanilang sinusweldo.

Hulyo, 1988

      Lumipas ang maraming taon. Mabilis na nagsilakihan ang kanilang mga anak. Matagal-tagal na rin nang huli silang maligaw sa pagbabakasyon doon. Noon pa kasi ibinenta sa iba ang kubong inuupahan nila dati dahil yumao na ang kamag-anak nilang nagmamay-ari nito.

      Hanggang sa palarin ang lalaki sa kanyang trabaho at kitain ang perang sa pangarap lamang nila tinanggap. Mabilis nilang naalala ang mga Sabado at Linggo na walang kasing-saya. Agad silang bumiyahe kasama ang panganay nilang arkitekto at sa tulong nito kasama pa ang inhinyera nilang dalaga naipatayo ang pangarap nilang bahay-bakasyunan sa minahal nilang tabing-ilog.

      Mas lalong gumanda sa paningin ang iniwanan nilang pook. Pinatingkad ng iba’t ibang bulaklak ang luntiang paligid na naglalandas sa malinaw pa ring tubig. Mangilan-ngilang mga puno lamang ang nadagdag sa tanawing animo’y ipininta ng Panginoon. Nakauubos ng salita sa bibig ang kabuuan ng lugar. Walang katulad.

 Marso, 1991

      Hindi nila inakalang magiging ganito muli kasaya ang kanilang tag-araw lalo pa ngayo’t isa-isa nang nilipad papalayo ng pangarap ang kanilang mga anak. Tuwing umaga’y namimingwit ang matandang lalaki bago pa yumabong ang haring araw. Nahihimbing naman ang matandang babae bago siya gisingin ng musikang likha ng mga ibon. At ipaghahanda niya ng tocino, sinangag, pandesal at gatas ng kalabaw ang minamahal na kabiyak. Isasalang ng matandang lalaki ang plaka ng paborito nilang kanta at pupwesto sila sa gilid ng ilog kung saan mainam na nakalatag ang almusal. Halos mabali ang leeg ng mga nakatatanaw sa kanila.

      Napangalanan na yata nila lahat ng mga kuneho, gansa at usang pumapasyal doon upang makiinom sa kanilang ilog. Nakilala na rin ng mag-asawa ang aleng naglalako ng mga sariwa at bagong pitas na gulay, pati na rin ang may-ari ng suki nilang merkado at maging ang pastol ng kalabaw na binibilhan nila ng kesong puti at gatas.

Agosto, 2011

      Ang pinakahihintay nilang bahagi ng buong araw ay ang dapit-hapon. Walang pagsidlan ang saya ng matandang lalaki tuwing mapapagmasdan ang paglubog ng araw. Hihinto sa paggagantsilyo ang matandang babae at daop-palad nilang panonoorin ang pagbabago ng tubig mula sa kulay-asul hanggang maging kahel, mula sa kulay-abo hanggang maging itim.

      Isang gabing hindi madalaw ng antok sa pampang ng ilog ay nakalikha ang matandang babae ng munting tula:

Ang  araw  ay  bumaba,

tulad  ng  gintong  luha

Panibagong  umaga,

Panibagong  umaga,

ang  nawala.

      Kinaumagahan ay ipinabasa niya iyon sa kaniyang kabiyak. Nalungkot ang matandang lalaki sa mensahe nito ngunit iyon daw talaga ang dahilan kung bakit ito naging maganda.  Ang hindi niya lang magustuhan ay ang katotohanang  hindi na sila maaaring manatili sa tabing ilog dahil sa lamig na hatid ng paparating na Setyembre. Mas gusto niya ang tag-araw. Hindi niya kaibigan ang mga bagyo. Ayaw niya nito kahit pa may maningning na siga sa gabi o mainit na tsokolate pampapawi ng ginaw, ginaw na makakapagpalumpo sa kaniya dahil sa matindi niyang karamdaman.

      Tuwing huling linggo ng Agosto ay iniaahon nila ang bangka at ipinipinid ang lahat ng pinto para kadenahan. Bibiyahe sila papuntang Maynila at pansamantalang titira sa bahay ng isa sa kanilang walong anak. Napapabuntong-hininga na lamang sila sa tuwing lilisan.

Pebrero, 2013

      Bago ang tagsibol at masiguro lamang nila na ang makapal na mga hamog ay nangagsiwala na, babalik sila. Buong galak na bubuksan ng matandang lalaki ang pinto at mga bintana para papasukin ang preskong hangin. At lalabas ang matandang babae upang batiin ang mga ibong animo’y mga kaibigang matagal na nawalay sa kanya.

      Ang tag-araw ng bawat taon ay tila ba mas maganda pa sa nauna. Walang kasing rikit ang bawat paglubog ng araw.

      Ngunit kakaiba ang naging takbo ng sumunod na pitong buwang bakasyon nila nung taon na iyon. Isang tanghali ay mag-isang pumanhik ang matandang babae sa tablang sahig ng bahay sa tabing-ilog. Suot ang itim na bestida'y mag-isa niyang isasara ang bakasyunan para sa papalapit na bagyo.

      Pinilit niyang bilisan ang gawain habang iwinawaksi sa isipan na ang hawak niyang likmuan ay ang paboritong tumba-tumba ng kanyang asawa. At ang nakasampay ditong balabal ay ang pangginaw na handog nito sa kaniya noong ika-animnapu’t limang anibersaryo nila sa kasal. Marahan na pinasadahan ng kulubot niyang kamay ang pamingwit at sombrerong nakalapag sa ibabaw ng lamesita. Ayaw niyang pumikit dahil parang nakikita niyang gamit pa rin ito ng buhay na buhay na matandang lalaki.

      Parang dinudurog ang kaniyang puso. Ibig-ibig na niyang sumabog anumang oras na maiisip niyang hindi na niya ito makakasama.

      Hindi pa niya kayang mag-isa. Hindi pa niya naihahanda ang sarili.

      Ayaw na niyang dumating pa ang dilim na hindi niya naaakap ang kabiyak. Sabik na siya agad na maawitan nito ng paborito nilang kundiman. Sabik na siyang sapinan nito ang kaniyang likod tuwing siya’y pagpapawisan. Hinahanap-hanap na niya agad ang araw-araw nitong panunuyo.

Disyembre, 2015

      Nilibot ng nanlalabo niyang mata ang kabuuan ng bahay. Regalo ito sa kanya ng matandang lalaki. Ito ang dahilan kung bakit siya napasagot ng asawa noong kabataan nila. Siya lamang talaga ang tunay na may ibig ng lugar na iyon. Ang ilog na saksi ng lahat-lahat ng mga pangyayari sa kaniyang buhay. Noon pa’y bawal na sa kalusugan ng matandang lalaki ang maginawan ng husto. Kung kaya nga't kambal ng bawat niyang tinatahanan ang siga pampainit ng temperatura. Dahil ito sa rayuma sa kalamnang hindi paris ng tipikal na mga rayuma. Katunayan, bukod sa hilig lang niyang pamimingwit ay hindi ito lumublob sa tubig ng ilog kailanman.

      Ngunit ito ang nagpapasaya sa matandang babae. Ang paglangoy at paglulunoy sa tubig ang kanyang kaligayahan. Hinirati siya ng kabiyak sa walang hanggang pagpaparaya. Wala na yatang kagustuhan niya ang hindi nito ipinagkaloob. At hindi naging hadlang ang pagkakaiba nila sa kanilang pagmamahalan.

         ”Kahit anong maibigan mo, mahal, sisikapin kong ibigay sa’yo.”
     "Yaman din lang nagtanong ka, gusto ko ng bahay sa tabing-ilog. Maanong bawal sa iyo? E di, maglagi ka sa loob lang at ako'y maglalangoy sa labas tuwing pahinga. Iyon ang gusto ko."

      Noon din ay bumalik s'ya sa wisyo at napansing malapit na palang mag-hapon. Sa ilang iglap lang ay dagling sumabog ang matingkad na kulay-apoy, tanawing nakapagpapatunaw sa puso ng kaniyang nasirang asawa.

      Sinubukan niya. Pero hindi niya kayang panoorin ito nang nag-iisa. Hindi habang lumuluha. Kaya agad siyang tumalikod, pumasok sa bahay, isinara ang tarangkahan at bumiyahe nang mag-isa.

    Sa susunod na Sabado ay pasasabitan niya ang bakod sa isa niyang anak ng karatulang may nakatitik na: “FOR SALE”. Marahil ay maibigan ito ng mag-asawang mahilig manood ng agaw-liwanag habang magka-akbay sa pampang ng tabing-ilog.

*WAKAS c",)*



 

Stargazing with Muafy

June 11, 2008

11:20 ng gabi

   

     Parang kahapon lang. Di ko lubos maisip na siyam na buwan na din pala. Siyam na buwan din tayong nakipagduwelo sa walang humpay na bolahan. Lokohan. Ambilis talaga.

    Nilasing tayong maigi ng ideyang ang lahat ay pang-habambuhay. Uma-umaga tayong nagigising na magkadait ang mga pisngi, iisa ang mga katawan, akala natin gabi-gabi’y di na tayo sisikatan ng araw. Ang mga nangyayari sa ‘tin noon sa buong maghapon ay parang unang beses. ‘Ni hindi sumagi sa isip natin noon ang pwedeng mangyari sa kasalukuyan.

    Marahil nga’y napakaaga nating tinahak ang landas ng pamamaalam. Paano’y naging maaga rin kasi ang pagbibilang natin ng mga bituin sa gabi. Ang gusto mo sana’y dugtungan ko ang papel na listahan mo ng mga pangarap na hindi rin naman matutupad. Subalit kay hirap iindak ng buo kong sistema sa walang patid na sayawan sa kalawakan.

    Ngayon aaminin ko na ang totoo. Na ang matang nasilayan mo noon ay naiwan lang dahil sa pagtitimpi. Lumaban lang para patunayang hindi ako ang sinasaad ng mga husga mo. Nanatili lang dahil nagtitiis. Kahit itinatanggi ang sakit. Kahit nagkukunwari.

    Pinilit kong intindihin ang lahat-lahat pero ayaw kitang  umasa. Sa maniwala ka’t sa hindi…ginawa ko ang lahat. Lahat ng paraang alam ko para panatilihin ang kislap ng bukod tanging istar na walang pagod nating tinitingala.

 
     Kaya patawad kung  sa pag-ilanlang mo ay kagyat lang akong tatangis. Alam kong hindi ka naging maramot sa pagbibilang ng  ponyetang mga istar na iyan!!

  

    Di ko din alam kung may darating pa sa akin na hindi man higit sa iyo ay kasing sugid mo namang tumanghod sa kalangitan habang katabi ako. Yung taong magpapadama man lang sa akin ng halaga ko.

    Kaya muli, patawad..kung sa aking pagdaan ay madatnan kitang nag-iisa. Naghihintay sa muli nating pagmamasid, pagbabaka-sakaling may matatangnang bulalakaw.  Mag-isang titingala sa madilim na panginorin at mag-aabang ng nagbabagang asteroyd na tatapunan mo ng kahilingan. Solong magbubuhol ng panyong puti bago ang pabagsak na tala'y tuluyang lumapag sa lupa.

 
Oo nga pala..patawarin mo uli ako..dahil hindi na tulad ng dati ang hihilingin ko.

"Hindi ko na kayang bumalik. Masyado nang malalim itong gabi. Mas malalim pa sa mga sugat ng siyam na buwang nagalusan mo ako."

                                      

Most Annoying FB Friend Award

     The annual search for Tagapagkilaw's "Most Annoying FB Friend Award" is on. Sila yung nakakapangulo ng dugo mo isang perpektong umaga habang nagpi-facebook ka't akala mo'y napanagumpayan mo na ang pinakamatinding problema sa mundo. Sa oras na maapektuhan ninuman sa kanila ang iyong sistema, ibig sabihin ay ganap kang ginapi nito ng walang kalaban-laban. Hanggang sa umabot ka sa puntong tatlong pamilian na lang ang meron ka: A.) tiisin sila, B.) i-unfriend mo sila, or C.) boluntaryo kang matunaw sa harap ng PC mo.

       Sino ang mga maaaring inomina?

      The Superstars. Yung mga self-centered sa friend list mong ginagawang private diary ang timeline nila. Kabisado mo kung pang-ilang araw na ng mens nila today. Isa sila sa mga nagpost ng daliring may tinta noong nakaraang eleksyon, na ginamit pang profile pic pati sa Instagram ang kuhang iyon. Bago nila kainin ang isang pagkain, kahit hilong-hilo na sa gutom ang mga kasama nila ay dapat kunan muna yun ng litrato para maibandera sa FB. Mahilig sila sa scoop at ipamumudmod nila lahat ng gusto nilang sabihin kahit mga sikretong di na dapat makarating sa public. Issues minsan na wala silang kinalaman at kusang tumatago, pilit babasagin para mapag-usapan sila. Lahat ng uri ng feelings iha-highlight kahit hindi naman interesado ang taong malaman 'yon. Basta "IN", di pwedeng di nila maexperience. Hashtag ThrowbackMonday, hashtag FlashbackTuesday. Kahit minsan mali na ang usage. Kahit labas na sa tema't okasyon. Pag wala silang masabi ipo-post na lang: "Hmm.."

      The Barbers. Yung mga paandar mong friends sa facebook na ayaw pakabog. Nakakita lang ng bet na sapatos kahit hindi naman talaga binili't sinukat lang sa shoe store e pipikchuran at ipagyayabang sa lahat ng social networking sites na meron silang account. Nagpapa-inggit sa mga fb friends pero antutoo, Diyos lamang at sila ang nakakaalam na hindi nila talaga 'yun nakamtan sa totoong buhay dahil hindi nila afford. Press release lang. Para magkaroon ng market value. Para may mapangalembang sa kampanang kathang-isip lang. Panay inggles sa status. Pa-conio at pa-intimidating pero antutoo nabasa lang sa status ng iba, at dahil tunog-maganda sa tenga ay iso-sotto kara-karaka sa sariling timeline na walang pagkukumpirma kung kaninong orihinal na ideya ang nakaisip nun. Masabi lang.

      The Look Alikes. Yung poserong nasa friend list mong may koleksyon ng mga grabbed pics sa taong iniistalk n'ya or gusto n'ya maging in real life. Hindi pa n'ya ina-add pero naka-block na agad yung totoong may-ari ng mukhang ninakaw, damay hanggang 3rd degree of consanguinity at mga taong may connect dun para hindi mabuko. May schedule ang pag-upload n'ya ng pic para magmukhang madalas may update sa account. Usually sa malaysia, thailand or vietnam ang point of origin ng mga taong dinuduplicate n'ya. Sila yung pwede magma-angas kasi mukha na silang may sinasabi sa itsura. Mabilis sila makilala kasi ang arte ng mga pekeng pangalan nila. Unlike sa ating mga goodlooking na hindi masyado maramdaman sa crowd kasi nga humble tayo at rare to find, sila yung mga easy-to-get at laging in-circulation kesehodang taguan mo pa. Bago sa huli, papalitan n'ya ang pekeng identity ng totoong pagkatao n'ya. Kakapal ng kalyo sa mukha. Sa personal kung hindi chabelita, maiitim ang singit, batok at sira ang mga ngipin ng mga 'yan.

      The Pedants. Yung buma-vice ganda sa friend list mong di makausap ng matino (katulad ng idolo nilang mapagmaganda, naturingang salamin ang first role n'ya sa tv), dahil feeling nila bagay sa itsura nilang mamilosopo. [Kape-kape din, aba!]

      The Givers. Yung mga dakilang likers sa friend list mo na hindi makapagbukas ng mga sariling timeline nila dahil sa news feed nagbababad. Hindi na nila maexpress ng maayos ang mga sarili nila dahil bago nila ipost sa wall nila, nabasa na nila ang parehas na feeling sa status ng iba. Pag may nagbabangayan sa facebook, ila-like nila yung mga comments at pataasan ng ihe ng magkabilang kampo para lalo itong magsabong. Sabi nga, ang status ng pangit kahit ganu ka-witty at idealistic ang post, lalangawin. Pero ang cute magpost lang ng "mainit.." dudumugin agad ng likes, may mga side-comments pa.  Lahat ng events sa buhay ng crush nila gusto ila-like. Few seconds fresh pa lang yung post, 'ni hindi man lang binasa kung suicide note ba yung naka-post o hindi, ila-like. Basta makakita lang ng LiKE button, iki-click. Favorite hub tuloy ng virus ang mga pc nila.

      The Receivers. Yung mga mahilig manghingi ng likes sa friend list mo. Yung mga usually hindi mo ka-close o kakilala pero kung umasta kala mo may mga patago sayong utang na loob. Nananahimik kang naglalaro ng 4 pics 1 word tas gugulatin ka ng gm sa chatbox. Mga gusto palabasin sa mundong effective yung quotes nila o yung narciso pics nila, dahil lagpas 20 likes daw ang nasolicit nila. Usually n'yan gantihan, pag ni-like n'ya ang isang post mo hihingi din s'ya sa'yo ng like para quits. Asungot. Papanggap pang nagku-contest daw sila ni pinsang ganire at nagpaparamihan sila ng likes kase may consequence na ganyan. [agree? pa-LiKE?!]

      The Shockers. Yung pakontrobersyal na page admin ng isang facebook page na ni-like mo dahil nauto ka ng fb friend mo na kabilang sa angkan ng The Receivers. Anong napapala ng mga admins na 'to sa pagpo-post ng mga pictures na nagbubunyag sa identities ng mga bangkay, ng mga may malalang sakit at ng mga gumagawa ng katarantaduhan sa net? Minsan nananakot pa na pag hindi ka nag-like o nag-comment ng salitang "Amen" (for example) sa bawat litratong nabuksan mo e mangyayari sa'yo o sa isa sa mga kapamilya mo 'yung nakikita mo ngayon sa picture. Malakas ang loob magkwento kahit hindi nila kakilala yung pinag-uusapan. Mga paandar. Pag sila naman ang magtrending negatively, wala bang mga kamag-anak ang mag-aalala para sa kanila?

      The Idols. Yung anti-minimalist sa friend list mong araw-araw naga-add ng isanlibo para makagawa ng next new account. Maglalagay ng FULL sa name, minsan uno-dos-tes, para kunware legal na gusto sya't dinumog lang basta ng friend invites at fans. No wonder buwan-buwan din suspended ang accounts n'yang yun dahil sa paga-add ng mga hindi kilala. Mami-meet nya pa lang next year, last year n'ya pa friend sa fb. Sirit ka na kung san kinuha mga rekruts nya? Hindi ko sasabihin. Pero pag pinilit mo ko, sasabihin kong sa friend list mo!

      The Sexual Predators. Yung manyak sa friend list mong puputaktihin ka ng compliments sa umpisa. Pag na-offend mo dahil sinaway s'ya sa pag-aaya ng seb, sisiraan ka't magsa-sour graping sayo. Walang age limit at gender ang classification nito basta gutom sa booking, qualified. Usually night shift sila kumakana, panay nood ng porn tas pag umepek na si Larry Long, icha-chat ka na ng "c2c?" At first hihingan ka ng number. Hihingan ka ng FS. Tas hihingan ka ng mas revealing na pose sa pic. Ikaw si gagu kala mo friendly lang ibibigay mo. E sa narcisco ka din, magpapabola ka naman para sa FS. Then after months hihinge na naman  sa'yo ng number, ng fs at ng daring na pic? Haha. Nakalimutan n'ya nahingan ka na pala n'ya at hindi lang talaga s'ya nagsi-save sa phone n'ya ng mga napakinabangan na.

      The Juniors. Yung bagets sa friend list mong naka-18 yrs old sa profile pero nagbibaby-talk pa pala't mga supot pa. Mga PP ng anime ang gamit, minsan pic ni KimChiu. Sila yung first-timers sa fb world, salamat sa kupit kay nanay at nakapag-1 and a half hour s'yang renta today sa kompyuteran. Ginagawa n'yang chatbox ang normal mong status update at pics. Tinatadtad ka ng senseless jeje msgs na di mo sure kung pakwela lang, nagsisimula na lumande, o nagpapakita na ng senyales ng pagladlad. Puro videos ng jologs na rappers ang nasa wall nila, minsan mga vague love quotes na sila mismo di naiintindihan. Basta pumasok kayo sa parehong school kahit ilang siglo ang pagitan ng batch n'yo, iaadd ka n'yan.. na kala bestfriends kayo. At ang favorite pose sa unang picture? Kung hindi kamay na naka-heart shape, naka-duck face, naka-japan japan tas yung bibig pinapalobo bahagya. Then there will be more wild poses to come. Nakita n'yo ba yung neneng nagpose before eating her first-ever magnum ice cream? (naka-zoom in din pati resibo) Tangina. :)

      The Lost Souls. Yung basura sa friend list mong 'ni walang pictures, walang posts at 2008 pa last nag-online.

      The Dream Girls. Yung beking nasa friend list mong feeling artista. Yung mga pinagpipilitang in demand sa mundo dahil kuno sa yaman, prestige at ganda. Dapat ipinagkakalat ang pagbasted sa mga pinaniniwalaan n'yang patay na patay daw sa kanya? Haysus. Maaari ba?! [pweh!]

      The Avatars. Yung mga narcistic sa friend list mong nagmuka nang anime in 3D kaeedit ng pictures n'ya. Di mo ma-gets ba't pilit pinapa-fade ang resolution ng kuha may mga artificial kulors pa sa mata. Ayos na sana kung imperfections lang ang iko-correct e lahat na ata, sana buong picture na lang ang pinalitan nahiya pa. At sana kung mage-edit na din lang ay marunong na, para di mukhang lutong-luto ang itsura. Edita ang mamaeng walang pahinga.

      The Passion Mowdels. Yung mga astang pokpok at dudung sa friend list mong panay-pakita ng balat sa fishurs. Akala mo yung mga babaeng tuma-tumbling tumbling sa livejasmine.com at panay wakwak sa binhi ng buhay. Hala sige, liyad, alog, bukaka, show off! Candid shot lang dapat, may-I reveal pa din ng boobs si lilybeth. So proud! O di kaya yung mga ginuong panay flex ng maskels at masyadong magive-away. Nahihiya magpa-kodak nang nakadamit.  FB lang binuksan mo kala mo naligaw ka sa pornsite. Pero ayaw nang nababastos sila. Silang mga may shots from chest to lower extremities ng katawan, minsan nagtatakip 'yan ng mga props like unan or kurtina  para may surprise sa itsura ng putotoy at pechay nila, mga naka-tiger look pa. Grabeng effort magpaka-manly si kuya. Alam na. [booking tonight? yor fleys, my fleys?]

      The Role-Mowdels. Yung kastigador sa friend list mong walang ibang happiness kundi mamuna. Mga gumagawa ng reputasyong maprinsipyo daw sila. Panay post ng mga ayaw at ayaw nila sa buhay. Yun pala nagko-contradict na yung mga opinyon nila last week, last month at last year. Mga pa-self righteous ang mga puta.

      The Oppositions. Yung mga attention-thirsty sa friend list mong ginagawang face2face forum ang mga thread ng kahit anong posts. Puro sourgraping puro pa-haging. Puro pakunwaring "once and for all i'll comment into this". Mga tanga-tangahan kunwari slight lang affected kase may happy at contented life naman daw sila. Ba't di mo sasabihang bitter e 3013 na yun pa din issues nila? Maayos ba ang gusot pag magparinig sa wall? Artista ka?! Artista ka?!

        Huwag pagapi!! Exercise your right to vote. Lumaya. Maging malaya.
        Sino ang unang liligwakin?! Kaninong FB Friend ka pinaka-naaalibadbaran?!

Red Ribbon ®

      Last December 1, 2012 pa ipinalabas ang kontrobersyal na episode ng MMK na pinamagatang "Pulang Laso" sa ABS-CBN Channel 2 starring Joem Bascon and Carlo Aquino. Matagal ko ding hinanap ang full video nito sa internet. Naabutan ko pa ang first ten minutes ng palabas pero aligaga na ako noon dahil may shift pa kasi ako that night. Salamat kay acebryancalaguas at kay pinokyopinoyako ng youtube.

      Inabangan din ang episode na ito ng mga ka-vicki-han at ng buong bayan. Umani ng magagandang reviews ang palabas ngunit hindi din nawala ang pagsulputan ng mga panghuhusga ng may makikitid na pag-uutak. Kudos sa show sa pagpapalabas ng kwentong ito dahil hindi lang nila naipromote ang World Aids Day kundi kinurot din nila ang kamalayan ng pamilyang pinoy na marahil ay may isang mahal sa buhay na maaaring nakaka-relate din sa parehong sitwasyon. Kudos kay Mareng Charo dahil bihira na lang s'ya sumulpot ngayon sa palabas habang hawak ang stationery na pinagkopyahan lang ng orihinal na sulat ng letter sender. Payo mula sa isang masugid na tagasubaybay, sana makabili na s'ya ng sariling computer para doon na lang niya direktang basahin ang mga kwentong-buhay na natatanggap nila every Saturday. Bilang Presidente naman s'ya ng Kapamilya Network. (Note: May laptop na s'yang katabi lagi ngayon sa lamesita pero hula ko ay hindi sa kanya iyon. Parang pinalagay lang. Nanghiram na din ay sana tinanong na ang password, di ba?)

      Sana maenjoy n'yo din ang kwento nila Kevin at Alan, kung paano pinahagulgol nito ang kaibigan kong si Honeylette Mikaela Payagpag Jr. At para mas conducive sa pag-eemo, i-play na din ang senting "Ikaw at Ako" ni  Johnoy Danao.

     --No, these are not tears in my eye. They're just allergies.

"Isa lang ang buhay natin, samantalahin ang oportunidad na mabuhay tayo nang mahaba at masaya upang makapaglingkod at maging biyaya tayo ng mas matagal sa lahat ng mga mahal natin sa buhay."