Champorado at tuyo. Alone. Watching raindrops fall against the windowpane. Halos isang linggo ding walang pasok ang mga estudyante sa school. Bakit nga kaya ang baba ng happy hormones ng mga tao kapag umuulan? Dahil ba sa nagkakaroon tayo ng chance maalala yung mga taong ayaw na nating matandaan? Nakaka-miss ang mga panahong tag-ulan at may sinusundo ako sa isang lugar. Nakaka-miss din syempreng umuulan at may sosorpresa sa akin para sabayan akong umuwi. May hawak na payong ang right hand, naka-akbay sa balikat ni lablayp ang left hand. Haist.
Wuy, wag senti. Ang magdrama, aanurin ang bahay. Sige.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento