Thai Lovin'

"When we were kids, we were lonely because we didn't have friends. Now that we're all grown ups, this loneliness grows deeper. If we can love someone so much, how will we handle the day we have to separate? And, if being separated is a part of life, and you know that very well, is it possible for us to love someone and never be afraid of losing them? At the same time, I wonder...is it possible that we can live our entire life without loving anyone at all? This is it. This is my loneliness."  -Mew, "The Love of Siam"

Ito na yata ang ika-20 beses na pinanood ko ang movie na 'to. *sniff! sniff!* At everytime na pinapanood ko s'ya, laging fresh ang reaction ko sa eksena na parang first time ko lang pinanood today.

I can totally relate to the characters of this movie. Feeling ko nga, ginawa 'to para sa akin e. Sobrang nakikita ko ang sarili ko sa hybrid na pagkatao nila Mew, June and Ying. 'Yang line ni Mew na 'yan ang nagpa-iyak sa akin na parang bata nung una ko 'tong napanood three years ago, isang araw (na masaya ako) na bored ako at na-intriga sa hype na reaction ng tao sa kwento nito.

After watching this, nagkaroon ako ng 3 bagong paborito sa mundong 'to: Mario Maurer (no, I'm not ashamed, not one bit!), Thai movies and the Thai people. Ang pelikula na ito din ang dahilan ba't minahal ko ang bansang Thailand. Sabi ko nga kay Heart, kung may isang bansa sa mundo na gugustuhin kong pagbakasyunan ng isang linggo, hindi 'yan sa mga western countries e. O di ba, 'ni hindi man lang mas maunlad sa Pilipinas? Haha! Sa Thailand dahil dalang-dala ako ng mga characters sa films nila.

Na malalim ang mga tao, sincere, compassionate.. at attractive. Pero tuwing ginu-google ko o sini-search sa YouTube ang mga videos na ina-upload ng tipikal na Thai, wala akong ma-ispatan na lalake o kahit babaeng maganda. Imba ng mga palabas nila, na palaging sa mga gay-themed movies lang andun ang mga gwapong artista. Ang maganda naman sa kanila (na akala ko ganun din sa totoong buhay), sa pelikula pinagtatagpo ang mga laman-tyan at pangitaing nilalang.

Dahil di ba, hindi naman perpekto ang itsura nating mga Pinoy, pero mag-random click ka lang ng mga homemade videos ni Isko sa internet (kung san di naman sila mga naka-pustura) e mabibighani ka na agad? Mas dynamic ang itsura ng Pinoy kumpara sa Thai na malakas naman ang dating pag nahaluan ng ibang dugo, pero naii-stagnate lang sa mga itsurang mala-Jewel Mische pag bilat at mala-Paulo Avelino pag lalaki.

Base sa mga napanood ko, nandun pa din sila sa level na (sa tingin ko ay) hindi pa din nakaka-takas sa mga mais na storyline. May mga komedyante pa din tayo na kinakailangang may nakaka-tawang itsurang pisikal muna para lang makapag-patawa. Pero may mga magagaling na din tayo na UTAK lang talaga at WIT ang labanan. Sila, andun pa din sila sa NYEH! punchlines. Na dapat batukan muna ni lead actor si sidekick para may kiliti sa Thai viewers. Pero havey ang drama nila, predictable pero havey.

Ganun pa man, sobrang love ko pa din ang The Love of Siam. Nasa bandang elementary at high school part din kase ang blossoming ng life story ko e. So sobrang dama ko din 'yung halu-halong elements na gusto nilang ikwento sa pelikula from family problems, to being independent, to love hullabaloos, to friendship conflicts at hanggang dun sa fear na hindi ka piliin ng mga taong mahal mo.

Pero hindi ibig sabihin nun e na-experience ko na din ang mga naganap sa movie na 'to. I just felt there were times andun ako, ganun din 'yung eksena sa buhay ko, ganun din 'yung mga linyang binitawan ko. Iba lang 'yung naging action ng mga characters ko sa kwento ko. Haha. Silly them.